Чӣ гуна устодони «Шашмақом» ба Сталинобод омаданд?
Камол Айнӣ, писари устод Садриддин Айнӣ, дар бораи як сафари устод ба шаҳри Тошканд чунин нақл мекунад: “Бо расидани мо ба ин ҳавлӣ (ҳавлии Султон Умаров дар Тошканд) чанд нафар аз дӯстони Султон
Ҷудокунӣ:
Тоҷикписар муҳофизи «Хонаи Павлов»
Дар рафти муҳорибаи Сталинград “Хонаи Павлов” ҳамчун рамзи пойдорию шуҷоатмандии ҷанговарони Шуравӣ шуҳрат ёфта буд. Гурӯҳе аз сарбозони диловар бо роҳбарии Павлов дар маркази шаҳри Сталинград як
Рӯзи Шашмақом дар вилояти Хатлон
Аксҳо аз ҷараёни таҷлили Рӯзи Шашмақом дар вилояти Хатлон, ки бо иштироки муовини раиси вилояти Хатлон Абдусаломзода Анзурат доир гардид.
"Ҳеҷ кас ва ҳеҷ чиз фаромӯш намешавад"
Таҳти ин унвон имрӯз, 9 май, дар маркази маъмурии вилояти Хатлон - шаҳри Бохтар ба муносибати Рӯзи Ғалаба маросими гулгузорӣ ба пояи муҷассамаи Аскари номаълум баргузор гардид.
Дар ақибгоҳ
Дар ин солҳо бисёр тоҷикон аз тариқикомиссариатҳои ҳарбии шаҳру навоҳии киш вар ба ҳайси коргарони ақибгоҳ ба корхонаҳои саноатии ҳарбии Свердловск, Новосибирск, Челябинск, Тотористон, Қазоқистон
Паноҳгоҳи кӯдакон
Тоҷикистон дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ на фақат ақибгоҳи боэътимоди ҷабҳа буд, балки бисёр одамони советӣ, ки ба инҷо кӯчонида шуда, Тоҷикистонро хонаи дуюми худ интихоб намуда буданд. Аз
Як ба як дар набард
Моҳи ноябри соли 1941 дар муҳорибаҳои шимолу ғарбии Москва дивизияи савораи 20-ум, ки онро Тоҷикистон сарпарастӣ мекард, дар ҳайати корпуси гвардияи генерал Доватор ба ҷанг оғоз кард.
Далелҳои ҷолиб
Халқи тоҷик низ дар баробари дигар халқҳои Иттиҳоди Шуравӣ дар Ғалаба бар фашизм саҳми сазовор гузоштааст. Солҳои ҷанг зиёда аз 300 ҳазор нафар – ҳар шашумин сокини Тоҷикистон дар сафи Қӯшунҳои
Онҳо барои Ватан ҷангидаанд
\20-уми майи соли 1926 дар деҳаи Боғаки ҷамоати «Қосабулоқ»-и ноҳияи собиқ Даҳанакиик (ҳозира Хуросон) ба дунё омадааст. Аз тарафи Комиссариати ҳарбии ноҳияи мазкур моҳи декабри соли 1944 ба хизмати
Ифшои боз як ҷинояти қаллобӣ
Тафтишот ва корҳои оперативии кормандони мақомоти ҳифзи ҳуқуқ пайваста ҳодисаҳои гуногуни ҷиноятиро ошкор намуда, барои пеши роҳи онҳоро гирифтан, чораҳои зарурӣ меандешанд. Аммо бархеҳо дидаву
