Меъмори ваҳдат
Соли як ҳазору нуҳсаду шасту нуҳ ба кишвари Афғонистон сафар намуда, дар сохтмони шоҳроҳҳои Пули Хумрӣ-Мазори Шариф-Шибирғон ва Мазори Шариф айратон (рӯ ба рӯи шаҳри Тирмиз) тарҷумон будам. Он вақт
Ҷудокунӣ:
Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон – ибтидои раванди давлатсозии тоҷикон
Тавре ки ба мову шумо маълум, имрӯзҳо дар тамоми кишвар яке аз санаҳои бисёр муҳим барои миллату давлати мо ҷашн гирифта мешавад, ки солгарди навбатии Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба
Шукронаи Пешвои миллат мекунем
Дар шаҳрҳои бузургу хурд, дар ҳар шаҳру деҳоти Тоҷикистон мардуми осудаву озод бо шодию нишот, бо орзуҳои ширину амалҳои нек ҳаёт ба сар бурда, аз бахту саодати худ меболанд, аз сарвари неку
Бузургонро бузургон зинда медоранд... (Дар ҳошияи китоби “Чеҳраҳои мондагор”)
Миллати тоҷик аз қадим чун миллати соҳибфарҳангу соҳибмаърифат ва тамаддунофар маъруф буд. Таърих ҳам исбот намудааст, ки хиради азалӣ ва таҳаммулпазирии ин мардум дар гирдоби рӯзгор қиёс надорад ва
Тоҷикистон-кишвари ташаббускор (5 иқдоми Пешвои миллат дар масоили об)
Солҳои охир иқлими сайёра тағйир ёфта, ба зиндагии аҳли башар мушкилоти зиёде пеш овардааст. Обшавии босуръати пиряхҳо, ки манбаи асосии дарёҳо мебошанд, сабабгори ба амал омадани офатҳои табиии
ИҶЛОСИЯИ XVI
Нигаҳҳо дар камони дидаҳо чун тирҳо хуфта, Ҳама дар лавҳи маҷлисгоҳ чун тасвирҳо хуфта. Намеҷунбад касе аз ҷой, ҳайкалгаштаро монад, Зи хоби ин ҳама тақдирҳо тадбирҳо хуфта.
Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон - намоди ифтихори ватандорӣ
Китоби “Ифтихори ватандорӣ”-ро мутолиа карда, хонанда бардошти маънавии хубу муассире мегирад. Дар маҷмӯаи мазкур силсилаи мақолаҳои ходимони рӯзномаи “Хатлон”, инчунин иштирокдорони озмуни эҷодии
Эмомалӣ Раҳмон ва рушди ВАО дар замони Истиқлоли давлатӣ
Воситаҳои ахбори омма дар замони муосир бо қудрати бузурги афкорсозии худ мақоми устуворро соҳиб шудаанд. Матбуоти даврӣ, телевизион, радио, агентиҳои иттилоотӣ, медиаи нав бо таъсиргузории рӯзафзун
Ҷавонон - неруи созанда
Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон барои рушду инкишофи соҳаҳои муҳими хоҷагии халқи мамлакат, зиндагии шоистаи мардум ва шинохти асолати миллӣ заминаи боэътимод гузошта, имкон фароҳам овард,
Ҳамдаму ҳамрози мардум
Худованд гоҳо як идда инсонҳоро барои он меофарад, ки эшон ба туфайли фикри солим, ақли расо, нутқи фасеҳу бурро, қавлу амали ростинашон дигарҳоро роҳнамоӣ кунанд, ба роҳи дуруст ҳидоят намоянд.
