Омӯзгор ҷомеаро аз хурофот мераҳонад

Пешвои  миллат  дар  мулоқот бо  кормандони соҳаи  маориф оид  ба   мақому манзалати омӯзгор,  ҷойгоҳи ӯ  дар  ҷомеа  ва дигар  паҳлуҳои соҳаи  маориф  суханронӣ  намуда,  дар  мавриди эҳтироми устод чунин сухани ҳакимона гуфтанд: “Ҷомеа бояд хуб дарк намояд, ки эҳтиром ба  омӯзгор  эҳтиром  ба  ояндаи  миллат  аст”. 

Дар  ҳақиқат  эҳтироми  омӯзгор  эҳтиром  ба  Ватану  миллат  аст.  Бояд  дар  ҷомеа  аз  ҳама  ба-ланд  мартабаи  омӯзгор  бошад.  Ҷомеае,  ки  ба омӯзгор эҳтиром мегузорад, ҳатман пешрафта хоҳад гашт. Омӯзгор  шахсест,  ки  бо  нури  саводу  маърифат  ва  илму  дониш  ҳаёти  ҷомеаро  равшан 

месозад,  хурофоту  ҷаҳолатро  аз  ҳаёти  ҷомеа берун  мекунад,  созандагону  ободгарони  ояндаи  Ватанро  ба  камол  мерасонад.  Дуруст аст,  ки  ҳанӯз  дар  ҳаёти  омӯзгорон  мушкилоти иқтисодиву иҷтимоӣ ва маишӣ ҷой доранд. Вале агар омӯзгорон бо азму иродаи қавӣ дар иҷрои рисолати худ кӯшиш намоянд, он гоҳ насле ба камол  хоҳад  расид,  ки  ба  қадри  заҳмати  устоду омӯзгори худ мерасад ва ба давлату ҷомеа хизмат  мекунад.  Яъне  дар  сурати  заҳмати дилсӯзонаву содиқонаи омӯзгор наслҳое ба воя мерасанд, ки давлату миллат ба шарофати кору фаъолияти онҳо боз ҳам ободу зебо ва сатҳу сифати зиндагии аҳолӣ ба маротиб баланд мегардад. Дар ҳақиқат, шоири маъруфи тоҷик Боқӣ Раҳимзода ин маъниро шоирона тасвир кардааст:

Омӯзгор он гаҳ мамнуну бахтиёр аст,
Шогирди бовафояш бар халқ ифтихор аст.

Пешвои миллат дар аксарияти суханрониҳои худ  иброз  медоранд:  «Мо  вазифадорем,  ки  омӯзгорон  ва  дигар  кормандони  муассисаҳои  таълимӣ  боз  ҳам бештар  дастгирӣ  кунем  ва  манзалату  обрӯйи  онҳоро  дар  ҷомеа  баланд бардорем».  Бо  ин  мақсад  Пешвои миллат  ба  ниҳодҳои  дахлдор  дастур доданд,  ки  дар  муҳлати  шаш  моҳ лоиҳаи  Қонуни  Ҷумҳурии  Тоҷикистон “Дар бораи мақоми омӯзгор”-ро таҳия ва барои баррасӣ ба Ҳукумати мамлакат пешниҳод намоянд. Мо бо бовари комил  гуфта  метавонем,  ки  ин  қонун мақому манзалати ҳуқуқии омӯзгорро боз  ҳам  баланд  мебардорад.  Зеро то  ин  дам  бо  дастгириву  талошҳои Пешвои миллат, Ҳукумати кишвар ба кору  фаъолияти  омӯзгор  таваҷҷуҳи доимӣ  зоҳир  намуда,  барои  онҳо дар  санадҳои  қонунгузорӣ  як  қатор имтиёзҳо муқаррар намудааст.

Дар  ин  суханронӣ  Пешвои  миллат  низ  аз  солҳои  ҷанги  таҳмилии шаҳрвандӣ ёдовар шуда, иброз доштанд:  “Омӯзгорони  мо  дар  ҳамон солҳо  бо  вуҷуди  мушкилоти  сахту сангини  он  давра  содиқона  фаъолият намуданд ва дар таълиму тарбияи насли  наврас  саҳми  шоиста  гузоштанд”.  Пешвои  миллат  омӯзгоронро ёдрас  намуданд:  “Шумо,  муҳтарам омӯзгорон, ҳамеша дар ёд дошта бошед, ки рисолати муқаддаси тарбияи инсон ва ташакулдиҳии шахсиятро ба дӯш  доред,  ба  фарзандони  мардуми Тоҷикистон  саводу  маърифат,  илму дониш  ва  касбу  ҳунар  меомӯзонед. 

Бубинед, ки кӯдак вақте ба мактаб ме-равад, чӣ қадар ақлу фаҳмиш дорад? Чӣ қадар дониш дорад, чӣ қадар хондану  навишта  метавонад  ва  дарки ӯ  оид  ба  ҳаёти  зиндагӣ  дар  чӣ  сатҳ аст?

Аммо  омӯзгор  аз  ӯ  дар  муддати 11  сол  як  инсони  комил  тарбия  мекунад. Ана ин аст рисолати инсонсозии   омӯзгор.  Яъне  ояндаи  давлату миллат ва Ватанро маҳз Шумо месозед.  Ман   боварии  комил  дорам,  ки омӯзгорони мо ин ёдрасро сармашқи кори  худ  намуда,  дар  тарбияи  насли  ватандӯсту  худогоҳ,  донишманду ихтироъкор  боз  ҳам  камари  ҳиммат мебанданд. Зеро дар дастгоҳи кории омӯзгорон  инсон  тарбия  меёбад  ва омӯзгор  бояд  ин  рисолатро  дуруст иҷро намояд. 

Пешвои миллат дар ин суханронӣ ба омӯзгорон муроҷиат карда, хотиррасон  намуданд,  ки  ба  касби  интихобкардаи  худ  завқ  дошта  бошанд, онро  сидқан  дӯст  доранд,  иродаи қавӣ ва саҳти баланди касбият дошта бошанд ва бо рафтору кирдори неку  намунавӣ  эҳтироми  боз  ҳам бештари аҳли ҷомеаро ба даст оваранд.  Дар  ҳақиқат,  Пешвои  миллат дуруст  қайд  намуданд,  ки  омӯзгор бояд завқ дошта бошад. Зеро ба андешаи  бузурге,  омӯзгорӣ  касб  нест, ишқ аст, бояд онро дӯст дошт ва бо як муҳаббат ба он машғул шуд.

Дар  воқеъ,   мо  дарси  чигуна  зиндагӣ  карданро  аз  муаллим омӯхтаем.  Муаллим  ба  мо  илҳоми парвоз бахшид ва ёдамон дод, ки ба худшиносӣ бирасем. Ҳама ҷодаҳое, ки муаллим нишон медиҳад, моро ба хираду рӯшноӣ раҳнамоӣ мекунад.

Бурҳон ПАРДАЕВ,
муовини директор оид ба корҳои таълими мтмУ №43-и ноҳияи А. Ҷомӣ