Зуком бемории «сабук» нест

Зуком он тавре ки баъзеҳо мепиндоранд, бемории «сабук» нест. Он аз шахси бемор тавассути сулфаю атса зуд ба атрофиён паҳн мешавад.

Шахси сироятшуда барои аҳли хонавода, ҳамкорон ва ҷомеа манбаи паҳнкунии беморӣ мебошад. Зимни сироятёбӣ, пеш аз ҳама, узвҳои нафаскашӣ осеб мебинанд. Дар натиҷаи варами луобпардаи бинӣ ё гулӯ ҳисси хушк шудани қисми болоии роҳи нафас ва сӯзиши он, ҳамчунин атса задан пайдо мешавад. Баъди чанд рӯз оби бинию луоб хеле зиёд мешавад. Мариз худро вазнин ҳис мекунад, бандшавии иштиҳо, қобилияти корӣ паст гардида, бо бинӣ нафас гирифтан душвор мегардад. Баъзан аз сабаби илтиҳоби пардаи чашм оби чашм меравад. Хусусан, зукоми кӯдаки ширмак вазнин аст: азбаски сӯрохи бинии онҳо хеле танг аст, варами луоби пардаи бинӣ ба нафаскашию хоб халал мерасонад, ки дар натиҷаи натавонистани ширхӯрии кӯдак ба лоғарӣ оварда мерасонад. Ин бемориҳо ба оҳистагӣ хуруҷ ёфта, шахси сироятёфта ҳатто аз пой меафтонад.

Ҳангоми зуком бештар нӯшидани чой, шир ва асалчой ба шахси бемор сабукӣ мебахшад.

Мувофиқи тавсияи духтур аз доруҳои арақовар ва антибиотикҳо истифода бурдан зарур аст. Худсарона истеъмол кардани ҳар гуна доруҳо, махсусан, антибиотикҳо мумкин нест. Дар натиҷаи табобат варами луобпардаи роҳҳои нафас барҳам хӯрда, нафасгирӣ осон мегардад. Беморони зуком вақти сулфидан дар гулӯ ва қафаси сина дардро ҳис мекунанд. Сахт бинӣ афшондани оби бинӣ ва сулфаи тӯлонӣ ба сироят ёфтани қисми дохилии гӯш оварда мерасонад. Аз ин рӯ, оби биниро нарм афшонида, доруи зидди сулфа истеъмол намудан лозим аст.

Ба табобати саривақтии зуком аҳамият надодан ва иҷро накардани тавсияи духтур ба инкишофи зукоми музмин оварда мерасонад. Дар натиҷаи зукоми музмин луобпардаи бинӣ ғафс шуда, оқибат нафаскаширо душвор месозад ё баръакс, луобпардаи роҳҳои нафас тунук мешавад. Баъзан илтиҳоб луобпардаи гулу, найчаи гӯш, ханҷара ва ҳатто касаба (бронхҳо)-и шушро фаро мегирад. Ба ин қабил инкишофи зуком роҳ додан ҳаргиз мумкин нест.

Бо мақсади пешгирӣ намудан аз ин беморӣ, қоидаҳои зеринро бояд ҳатман риоя кард:

Шустани дастон бо собун;
-на кам аз ду маротиба рӯбучин намудани хона ва ҳуҷраҳои корӣ;
-риоя намудани гигиенаи шахсӣ;
-ҳангоми сулфа ва атсазанӣ даҳонро бо рӯймолча пӯшидан ё истифода бурдан аз ниқобҳои тиббӣ;
-Сари вақт муроҷиат намудан ба табиб ҳангоми пайдошавии нишонаҳои беморӣ.

Барои пешгирии ин беморӣ бояд дар фаслҳои сармо шаҳрвандон сари вақт либосҳои мавсимиро ба бар намоянд, зеро риоя накардани чунин ҳолат боиси бемории зуком мешавад. Сабаби дигари авҷ гирифтану гирифтор шудан ба ин беморӣ дар он аст, ки вақти сармо мардум тирезаҳои хонаро умуман намекушоянду ҳавои хонаро тоза намекунед. Ин боиси зуд паҳн гаштани вирусҳо ва бактерияҳо мегардад. Мо кӯдаконро бояд бе назорат нагузорем ва ба сару либоси онҳо аҳамият диҳем. Барои пешгирии зуком обутоб додани организм басо муҳим мебошад ва бештар ба намудҳои тобистонаю зимистонаи варзиш машғул шудан лозим аст.

Фарзона Фозилова,
табиби Беморхонаи марказии
шаҳри Бохтар