Зарур ва ногузир аст, ки таблиғи аҳамияти Ваҳдати миллӣ ва бозгӯйии саҳми меъмори он Эмомалӣ Раҳмон миёни мардум, бахусус наврасону ҷавонон, бояд ҳамчун самти муҳимтарини кор ва меъёри асосии таълиму
Ноҳияи Балҷувон 2 феврали соли 1996 дар заминаи хурд кардани ноҳияҳои Ховалинг ва Темурмалик (собиқ ноҳияи Совет) таъсис ёфтааст. Дар ин давра мардуми ноҳия ба муваффақиятҳои бузург дар соҳаҳои
Ноҳияи Носири Хусрав меваи шаҳдбори Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон буда, 26-феврали соли 1996 таъсис ёфтааст. Ноҳияи Носири Хусрав дар қисмати ғарб бо Ҷумҳурии Узбекистон, дар қисмати
Ҳадафи таъсиси нашрияи кӯдакон ва наврасон “Ғунчаҳои Хатлон”, ки бо ибтикори Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии вилояти Хатлон рӯйи чоп омадааст, фароҳам овардани минбар барои истеъдодҳои наврас,
Аҷинатеппа — боқимондаи ёдгори меъмории дини буддоӣ ба ҳисоб меравад. Маъбад дар роҳи корвонгарди аз Балх ба сӯи шаҳрҳои Шумон (Ҳисор) — Вашгирд, Ғуркан (Ғарм) — Чин, Ҳулбук, Фархор, Бадахшону
Роҳҳо моро бо ҳам мепайванданд, масофаҳои дурро наздик мекунанд. Онҳо моро аз деҳае ба деҳае, аз шаҳре ба ноҳияе ё вилояте, аз кишваре ба давлати дигаре мебаранд. Роҳҳо чун рагҳои шараёнии замин ба
Имрӯз ҳам ба сифати Раиси Шӯрои собиқадорони Ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон аз ин сиёсат содиқона ҷонибдор буда, дар таҳкими давлатдории миллӣ ҳамроҳи дигар собиқадорон - шахсиятҳои
Лӯхтаксозӣ – ҳунари бадеии сохтани лӯхтак аз латтаҳои гуногун, пахта, пашм, чӯб ва ғайра мебошад. Ин лӯхтакҳоро барои бозии кӯдакон месозанд. Инчунин, аз маводи номбурда лӯхтакҳое сохта мешаванд, ки
Дар бораи аҳамияти таърихии қарорҳои Иҷлосияи таърихии XVI Шӯрои Олии Тоҷикистон, ки барои сар навишти миллати мо нақши ҳалкунандае доштанд, пажӯҳишҳои дақиқу пурманфиат анҷом дода шуданд ва дар
Сарчашмаҳои таърихӣ нишон медиҳанд, ки агар дар Хатлон то солҳои 30-юми асри гузашта матбуоти даврӣ арзи ҳастӣ накарда буд, перомуни ҳаёти фарҳангӣ, иқтисодиёт ва захираҳои табиии водиҳои Вахшу Кӯлоб
