Шикояти падар аз болои фарзанд

Падари солхӯрдае ба назди қозӣ омад ва аз писараш шикоят кард.

Пирамард гуфт:

- Ман омадам, то шикоят кунам.

Қозӣ гуфт:

- Бар зидди кӣ?

Пирамард ҷавоб дод:

- Бар зидди писарам. 

Қозӣ ҳайрон гардид ва надонист чӣ посух диҳад.

Пирамард сухани худро идома дода гуфт:

«Гарчанде ман хеле сарватмандам, аммо мехоҳам аз писарам ёрдампулии ҳармоҳа бигирам».

Қозӣ хеле дар ҳайрат монд, маълумот ва номи писарро гирифт ва фармуд, ки писарро ёфта биёранд. 

Писарро оварданд.

Қозӣ ба марди дар муқобилаш буда нигариста гуфт:

- Қиммати ҳармоҳа пардохт пули ба падарат 10 дирҳам аст. Падарат ҳамин тавр мехоҳад.

Писар гуфт: «Падарам чӣ гуна аз ман маблағ мехоҳад, дар ҳоле ки соҳиби амволи ҳангуфти ғайриманқулу замин буда, хеле бой аст. Чӣ тавр ӯ чунин пули ночизро талаб мекунад?»

Қозӣ гуфт: «Падарат ҳамин хел мехоҳад!» 

Писар гуфт: «Ҷаноби қозӣ, агар маро бо ин миқдор ҳукм кунед, ман ҳар моҳ он маблағро ҷамъ мекунам»...

Қозӣ гуфт: Бале!

Пас, қозӣ падар ва писарро даъват карду гуфт: «Қарори додгоҳ ин аст, ки фалонӣ ба падараш мувофиқи хоҳиши падар ҳар моҳ 10 дирҳам ёрдампулӣ супорад, ҳукм барои иҷро то зинда будани падар».

Пеш аз он, ки падар ва писар аз толори додгоҳ берун шаванд, қозӣ бо ҳисси кунҷкобӣ дар назди писар ба падари писар гуфт:

- Иҷозат диҳед аз Шумо бипурсам, ки чаро ин корро кардед, яъне аз писаратон шикоят намуда, дар як моҳ маблағи хеле ночиз хостед, ки барои ӯ ҳар моҳ муқаррар кунем, гарчанде, ки Шумо хеле сарватмандед ва ба он ниёз ҳам надоред?

Падар ашк рехта гуфт:

«Ман писарамро пазмон мешавам, ӯро хеле кам мебинам ва ба ӯ часпида канораш буда наметавонам, бо ман умуман наменишинад ва ба ман эътибор намедиҳад, бо ман гап намезанад, барои ҳамин ариза дода, шикоят кардам, ки аз дидани ӯ ҳар моҳ як маротиба ҳам бошад, қаноатманд гардам».

Қозӣ аз шунидани ин суханҳо гиря карду гуфт: «Қасам ба Худо, агар қаблан сабабашро ба ман мегуфтӣ, ҳукм мебаровардам, ки ӯро зиндонӣ намоянд...!»