НОМУС

Дар деҳаи мо хонаи ҷавонмарде ба коми оташ рафт. Аз даҳҳо ҳуҷра ва ҷиҳози хона хасе боқӣ намонд. Ҳатто дарахтони сарсабзи атрофи хона оташ гирифтанд.

Калону хурди деҳа гирди ҳам омаданду маслиҳат карданд, ки ба ӯ кумаки беғаразона расонанд. Дар рӯзи аввал зиёда аз сад ҳазор сомонӣ ҷамъ оварда шуд.

Чанд тан номварони деҳа ин маблағро гирифтанду ба назди он ҷавонмард рафтанд. Суханро аз дур сар карданд ва хостори кумак шуданд. Ин ҷавонмарди баномус гуфт:

-Оташ фақат моли маро бурд, вале ман дасту пойи сиҳат дорам. Шукри сиҳатмандиам, ки метавонам боз соҳиби хона ва ҷиҳоз шавам. Ман маблағи ҳеҷ касро қабул карда наметавонам. Агар шодии дили маро хоҳед, дар сохтмони хона бо ман ҳамроҳӣ кунед. Ман намехоҳам, ки фардо касе ба фарзандонам таъна занад.

Аз бонк қарз гирифт. Дар ду моҳ ҳуҷраҳои аз аввала базебтар бино кард. Соҳиби ҷиҳозу рӯзгор шуд.

Рӯзи вориди хонаи нав шуданаш ба пиру барнои деҳа зиёфат дод.

Имрӯз бо фарзандонаш, ки ҳар кадоме соҳиби ҷоҳу ҷалоли хеш ҳастанд, рӯзгори осудае ба сар мебарад ва ҳамеша калимаи «шукр» дар забонаш аст.

Исмоил Зарифӣ